Zawsze zjem

- Mam narysować kontury mapy Polski i najważniejsze rzeki. - oświadczył Tolek tak ciężkim, zdruzgotanym tonem, wzdychając przy tym tak głęboko z trzewi, jakby gnębiło go stado Dusiołków. - Ahę. - rzuciłam niezobowiązująco. - A ja nie chcę. - kontynuował wzdychanie: - Nie chcę tego robić na... na panią od geografii!! - prawie wybuchnął. - Słucham? - przestałam uprawiać szwajcarski ogródek. - No nie chcę tego robić na panią od geografii. - powtórzył machając zamaszyście przed sobą w powietrzu: - Pani od geografii, to zawsze jak rysuje mapę Polski... – zademonstrował powietrznym zygzakiem – ... to jej wychodzi taka, taka plackowata pizza! - uniósł się na fali patriotyzmu, ale za chwilę dodał pojednawczo: - Nojiii, gdy ja próbuję rysować, to też mi wychodzi pizza. - rzucił w mą stronę wymowne spojrzenie. 
- Mi też. - westchnęłam, odbijając wymowność, no bo zbyt dobrze znam ten ból. Zawsze coś zjem, znaczy się zgubię. Na przykład Obniżenie Żytawsko-Zgorzełeckie albo zetnę Góry Opawskie. Zawsze. 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Święty Graal

Obraz
Nie chciała przyjść góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Nasze bezczelne wilgi okazują się być Świętymi Graalami fotografów przyrody. Nic to, że Święte Graale drą dzioba, zerkając nam bezwstydnie przez okno do sypialni, nic to, że zaglądają do kuchni i bawią się w zjeżdżanie z wycieraczki po szybie samochodu na maskę. Nic to, że okupują nasz dom. A ślady okupacji z westchnieniem odkrywam na elewacji, szybie, deskach tarasowych. Okupacja przez Święte Graale, to nie byle c o!  Z tego więc powodu dwa Mahomety Fotografii Przyrodniczej Fotoczaty zajechały nam na siedlisko z całym dobrodziejstwem swego inwentarza. Wpierw jednak przeszliśmy się na spacer. Po 10 minutach, w stanie sugerującym prawie zatrzymanie akcji serc, po spotkaniu z łanią, pęczkiem Świętych Graali i innych ustrojstw... pardone boskich stworzeń, nasze Mahomety uznały, że więcej nie zdzierżą, bo nas do cna znienawidzą i idą po sprzęt do samochodu. Poszły. Wróciły z naręczem statywów, plandek i siatek maskujących
Czytaj więcej

LeFigaro i Zofija

Obraz
LeFigaro i Zofija to dwie wilgi, które postanowiły wprowadzić do naszego, w sumie dość dynamicznego życia, jeszcze więcej dynamiki. W zasadzie zaczyna się już wszystko nakręcać od bladziocha. Rano.  LeFigaro ląduje z impetem na schodkach przed oknem sypialni i ze skrzekliwym zdziwkiem odkrywa, że śpimy: - WHAAAT?! - wydziera się po wilgijsku, co przypomina nieco angielskie słowo wyrażające zaskoczenie, wątpliwość czy niewiedzę. Wilgijski jest dźwięcznym językiem, w zasadzie pozba wionym kanciastych i warczących przekleństw.  Bardziej chwytając za serce dziwią się tylko edredony (polecam poszukać na yt odgłosów tej kaczki. Spotkaliśmy się z ich Uuuu? oooo? na islandzkiej plaży i ciężko było zachować powagę).  Wracając do wilgijskiego i „naszych wilg”. LeFigaro sprawdza przez wszystkie okna czy mieszkańcy domu spią. Łubudubu ląduje na prapecie, wysuwa szyję, zagląda i dziwi się: - WHAAAT?! Śpiiijoo?! - gdy obleci cały dom i ku swej rozpaczy zobaczy, że mimo tej rundy i 4 rano nad
Czytaj więcej