Jesień w lesień

 Jesień w lesień.

Poznaliśmy dziś pana Henia, znajomego pana Darka, starszego pana, który z wierną psiną mieszka samotnie na odludziu w Puszczy. Pan Henio przyjechał do Pana Darka, podobnie jak my, ale Pan Darek gdzieś wybył. A tam zasięgu brak, więc zostaje czekanie i pisanie karteczek. I trzeba do drugiego człowieka przyjść fizycznie, bo formy elektroniczne - tak wszechobecnie zastępujące relacje - nie działają. Tam czas się zatrzymał. Po troszę zazdrość, po troszę podziw, po troszę racjonalizowanie: ale jakby coś się stało, to karetka nie dojdzie, drogi tu nic nie odśnieży, do najbliższego sklepu 7 km, jak nic, jak żyć. Karteczka.
Simonizacja kossakowska rzeczywistości. Wypisz, wymaluj. Jak w białowieskiej Dziedzince: łoś leżący w dyni, a dzik na rabatce marcinków. Dookoła olsy i dąbrowa. Cisza.
Trochę to romantyczne, ale gdyby samemu się zmierzyć, to nie każdy by tak chciał i umiał.
Są wciąż, jak widać takie miejsca i ludzie. Może jeśli nie mają internetów, nie bombarduje ich zewsząd ta przytłaczająca wizja świata, to są szczęśliwsi? Kto wie. Gdy spotkam kiedyś znowu pana Darka, to go spytam, albo napiszę mu karteczkę.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Święty Graal

Obraz
Nie chciała przyjść góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Nasze bezczelne wilgi okazują się być Świętymi Graalami fotografów przyrody. Nic to, że Święte Graale drą dzioba, zerkając nam bezwstydnie przez okno do sypialni, nic to, że zaglądają do kuchni i bawią się w zjeżdżanie z wycieraczki po szybie samochodu na maskę. Nic to, że okupują nasz dom. A ślady okupacji z westchnieniem odkrywam na elewacji, szybie, deskach tarasowych. Okupacja przez Święte Graale, to nie byle c o!  Z tego więc powodu dwa Mahomety Fotografii Przyrodniczej Fotoczaty zajechały nam na siedlisko z całym dobrodziejstwem swego inwentarza. Wpierw jednak przeszliśmy się na spacer. Po 10 minutach, w stanie sugerującym prawie zatrzymanie akcji serc, po spotkaniu z łanią, pęczkiem Świętych Graali i innych ustrojstw... pardone boskich stworzeń, nasze Mahomety uznały, że więcej nie zdzierżą, bo nas do cna znienawidzą i idą po sprzęt do samochodu. Poszły. Wróciły z naręczem statywów, plandek i siatek maskujących
Czytaj więcej

LeFigaro i Zofija

Obraz
LeFigaro i Zofija to dwie wilgi, które postanowiły wprowadzić do naszego, w sumie dość dynamicznego życia, jeszcze więcej dynamiki. W zasadzie zaczyna się już wszystko nakręcać od bladziocha. Rano.  LeFigaro ląduje z impetem na schodkach przed oknem sypialni i ze skrzekliwym zdziwkiem odkrywa, że śpimy: - WHAAAT?! - wydziera się po wilgijsku, co przypomina nieco angielskie słowo wyrażające zaskoczenie, wątpliwość czy niewiedzę. Wilgijski jest dźwięcznym językiem, w zasadzie pozba wionym kanciastych i warczących przekleństw.  Bardziej chwytając za serce dziwią się tylko edredony (polecam poszukać na yt odgłosów tej kaczki. Spotkaliśmy się z ich Uuuu? oooo? na islandzkiej plaży i ciężko było zachować powagę).  Wracając do wilgijskiego i „naszych wilg”. LeFigaro sprawdza przez wszystkie okna czy mieszkańcy domu spią. Łubudubu ląduje na prapecie, wysuwa szyję, zagląda i dziwi się: - WHAAAT?! Śpiiijoo?! - gdy obleci cały dom i ku swej rozpaczy zobaczy, że mimo tej rundy i 4 rano nad
Czytaj więcej