Popołudnie

Popołudnie to taka pora, gdy wreszcie można wyściubić nos poza komputer. Wcześniej, zwykle pojawia się szansa na krótkie przerwy i wyprostowanie pleców (chyba, że Michał pogoni mnie pod ule, by zaraportować czy noszą pyłek). Postanowiłam dziś zrobić coś bardziej pożytecznego niż gapienie się na kurczaki (poza) i poszłam do warzywnika.
Ponieważ Grzegorz obdarował nas sadzonkami pomidorów, dzieciaki ofiarnie wyjadają jogurty, by pozbierać pudełka na rozsady. Niestety jest ich wciąż za mało. Pudełek, nie dzieci. Mamy jeszcze wprawdzie kubki na grillowe piwo, ale powstaje zagwozdka (bo to plastik), czy zużyć ot tak, bez żenady pod rozsady, czy być „bardziej eko i zrecyclingować, 😉 czyli wpierw napełnić, opróżnić, a dopiero potem zużyć w innym, szlachetnym celu...
Przy okazji odkryłam, że szklarenka to rewelacyjne miejsce odosobnienia. Tłumi dźwięki, ma przyjemną atmosferę w środku oraz kompaktowość idealną na czas dystansu społecznego.
Zostaliśmy też dziś zrobieni w jajo. Gdyby nie to, że znalazłam je w kurniku, pod kurą, to bym myślała, że skukułczyła je jakaś kaczka 😳. Na wadze kuchennej ukazało się 95 g. Ale jaja?! Dobrze, że nam kura nie wybuchła...


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Święty Graal

Obraz
Nie chciała przyjść góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Nasze bezczelne wilgi okazują się być Świętymi Graalami fotografów przyrody. Nic to, że Święte Graale drą dzioba, zerkając nam bezwstydnie przez okno do sypialni, nic to, że zaglądają do kuchni i bawią się w zjeżdżanie z wycieraczki po szybie samochodu na maskę. Nic to, że okupują nasz dom. A ślady okupacji z westchnieniem odkrywam na elewacji, szybie, deskach tarasowych. Okupacja przez Święte Graale, to nie byle c o!  Z tego więc powodu dwa Mahomety Fotografii Przyrodniczej Fotoczaty zajechały nam na siedlisko z całym dobrodziejstwem swego inwentarza. Wpierw jednak przeszliśmy się na spacer. Po 10 minutach, w stanie sugerującym prawie zatrzymanie akcji serc, po spotkaniu z łanią, pęczkiem Świętych Graali i innych ustrojstw... pardone boskich stworzeń, nasze Mahomety uznały, że więcej nie zdzierżą, bo nas do cna znienawidzą i idą po sprzęt do samochodu. Poszły. Wróciły z naręczem statywów, plandek i siatek maskujących
Czytaj więcej

LeFigaro i Zofija

Obraz
LeFigaro i Zofija to dwie wilgi, które postanowiły wprowadzić do naszego, w sumie dość dynamicznego życia, jeszcze więcej dynamiki. W zasadzie zaczyna się już wszystko nakręcać od bladziocha. Rano.  LeFigaro ląduje z impetem na schodkach przed oknem sypialni i ze skrzekliwym zdziwkiem odkrywa, że śpimy: - WHAAAT?! - wydziera się po wilgijsku, co przypomina nieco angielskie słowo wyrażające zaskoczenie, wątpliwość czy niewiedzę. Wilgijski jest dźwięcznym językiem, w zasadzie pozba wionym kanciastych i warczących przekleństw.  Bardziej chwytając za serce dziwią się tylko edredony (polecam poszukać na yt odgłosów tej kaczki. Spotkaliśmy się z ich Uuuu? oooo? na islandzkiej plaży i ciężko było zachować powagę).  Wracając do wilgijskiego i „naszych wilg”. LeFigaro sprawdza przez wszystkie okna czy mieszkańcy domu spią. Łubudubu ląduje na prapecie, wysuwa szyję, zagląda i dziwi się: - WHAAAT?! Śpiiijoo?! - gdy obleci cały dom i ku swej rozpaczy zobaczy, że mimo tej rundy i 4 rano nad
Czytaj więcej