Dobry dzień, dobry dzień!

- Aghrraaa!! - zielona ręka szkieletora rozcapierzyła palce znad murku. - Aaaa!! - zatrwożyliśmy się nad śniadaniową kawą z 1/2. - Co to?! - Agrhaaa!! - ręka rozmachała się na całego. - Weź mnie za rękę i przyytul - drżącym głosem, wykorzystując sytuację, wyszeptałam do 1/2. - Hihihihi - szkieletor prychnął po cichu. - Rzucę w niego czymś by go odpędzić - konspiracyjnie ustaliliśmy. - Bum! za murek poleciał pluszak, towarzysz śniadaniowy Hanki. - Pffff - zareagował szkieletor, ale łapa na chwilę zniknęła. Przygotowaliśmy się na blok, czując że pluszak zaraz wróci. Wrócił. - Mamaa! Tataa! - Antek wpadł do kuchni. - Zobaccie co mam, to lecę po jesce. - Antek wypadł z kuchni. - O Piotlek!! Co tu lobis? - zaczepił po drodze. - Ciiiiiiiiiiichooooo! Idź sobie... - wysyczało zza murku i zaraz się zmitygowało: - AGRHHHAAAAUUUU! wymachując zieloną łapą. Kawa po śniadaniu może być zaprawdę pełna wrażeń.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Święty Graal

Obraz
Nie chciała przyjść góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Nasze bezczelne wilgi okazują się być Świętymi Graalami fotografów przyrody. Nic to, że Święte Graale drą dzioba, zerkając nam bezwstydnie przez okno do sypialni, nic to, że zaglądają do kuchni i bawią się w zjeżdżanie z wycieraczki po szybie samochodu na maskę. Nic to, że okupują nasz dom. A ślady okupacji z westchnieniem odkrywam na elewacji, szybie, deskach tarasowych. Okupacja przez Święte Graale, to nie byle c o!  Z tego więc powodu dwa Mahomety Fotografii Przyrodniczej Fotoczaty zajechały nam na siedlisko z całym dobrodziejstwem swego inwentarza. Wpierw jednak przeszliśmy się na spacer. Po 10 minutach, w stanie sugerującym prawie zatrzymanie akcji serc, po spotkaniu z łanią, pęczkiem Świętych Graali i innych ustrojstw... pardone boskich stworzeń, nasze Mahomety uznały, że więcej nie zdzierżą, bo nas do cna znienawidzą i idą po sprzęt do samochodu. Poszły. Wróciły z naręczem statywów, plandek i siatek maskujących
Czytaj więcej

LeFigaro i Zofija

Obraz
LeFigaro i Zofija to dwie wilgi, które postanowiły wprowadzić do naszego, w sumie dość dynamicznego życia, jeszcze więcej dynamiki. W zasadzie zaczyna się już wszystko nakręcać od bladziocha. Rano.  LeFigaro ląduje z impetem na schodkach przed oknem sypialni i ze skrzekliwym zdziwkiem odkrywa, że śpimy: - WHAAAT?! - wydziera się po wilgijsku, co przypomina nieco angielskie słowo wyrażające zaskoczenie, wątpliwość czy niewiedzę. Wilgijski jest dźwięcznym językiem, w zasadzie pozba wionym kanciastych i warczących przekleństw.  Bardziej chwytając za serce dziwią się tylko edredony (polecam poszukać na yt odgłosów tej kaczki. Spotkaliśmy się z ich Uuuu? oooo? na islandzkiej plaży i ciężko było zachować powagę).  Wracając do wilgijskiego i „naszych wilg”. LeFigaro sprawdza przez wszystkie okna czy mieszkańcy domu spią. Łubudubu ląduje na prapecie, wysuwa szyję, zagląda i dziwi się: - WHAAAT?! Śpiiijoo?! - gdy obleci cały dom i ku swej rozpaczy zobaczy, że mimo tej rundy i 4 rano nad
Czytaj więcej