Wilki

Ostatnio trafiam na wilcze kupy... Wiem, wiem, ekstra c’nie?! Ale nie trzeba się obawiać, nie zamierzam epatować nimi publicznie, tylko jak jakiś, za przeproszeniem, nienormales z dziką radością wysyłam dokumentację takiego znaleziska tym znajomym, co do których mam przekonanie, że za sianie fekalią nie usuną mnie ze swoich znajomych. 
Konsultacje nie dały jednoznacznego potwierdzenia, że prawie nomen omen wdepłam w wilka, ale faktycznie wskazują na wielkie prawdopodobieństwoskrzyżowania z nim ścieżek (jeszcze jedna ewentualność zakłada dużego psa, który był uprzejmy obeżreć się padliną, ale bardziej realne jest, że to jednak wilk. Przynajmniej ja tak wolę zakładać, dla swego lepszego samopoczucia i satysfakcji).
Trafiłam na dwa takie znaleziska. Więc pyk foteczki do folderu Zdjecia -> Puszcza -> Kupy -> Wilk 😀
PS. Jakby ktoś sobie życzył to podeślę 😉? 
PS. Na fali entuzjazmu, ale żeby nie było, pyk wilk od strony, co jej nie doświadczyłam, czyli tej drugiej. Żeby nie było, że od d. strony. Czy ładniejszej? A bo ja wiem...
[rys. na podstawie wilka Anny Bogusz]


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Święty Graal

Obraz
Nie chciała przyjść góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Nasze bezczelne wilgi okazują się być Świętymi Graalami fotografów przyrody. Nic to, że Święte Graale drą dzioba, zerkając nam bezwstydnie przez okno do sypialni, nic to, że zaglądają do kuchni i bawią się w zjeżdżanie z wycieraczki po szybie samochodu na maskę. Nic to, że okupują nasz dom. A ślady okupacji z westchnieniem odkrywam na elewacji, szybie, deskach tarasowych. Okupacja przez Święte Graale, to nie byle c o!  Z tego więc powodu dwa Mahomety Fotografii Przyrodniczej Fotoczaty zajechały nam na siedlisko z całym dobrodziejstwem swego inwentarza. Wpierw jednak przeszliśmy się na spacer. Po 10 minutach, w stanie sugerującym prawie zatrzymanie akcji serc, po spotkaniu z łanią, pęczkiem Świętych Graali i innych ustrojstw... pardone boskich stworzeń, nasze Mahomety uznały, że więcej nie zdzierżą, bo nas do cna znienawidzą i idą po sprzęt do samochodu. Poszły. Wróciły z naręczem statywów, plandek i siatek maskujących
Czytaj więcej

LeFigaro i Zofija

Obraz
LeFigaro i Zofija to dwie wilgi, które postanowiły wprowadzić do naszego, w sumie dość dynamicznego życia, jeszcze więcej dynamiki. W zasadzie zaczyna się już wszystko nakręcać od bladziocha. Rano.  LeFigaro ląduje z impetem na schodkach przed oknem sypialni i ze skrzekliwym zdziwkiem odkrywa, że śpimy: - WHAAAT?! - wydziera się po wilgijsku, co przypomina nieco angielskie słowo wyrażające zaskoczenie, wątpliwość czy niewiedzę. Wilgijski jest dźwięcznym językiem, w zasadzie pozba wionym kanciastych i warczących przekleństw.  Bardziej chwytając za serce dziwią się tylko edredony (polecam poszukać na yt odgłosów tej kaczki. Spotkaliśmy się z ich Uuuu? oooo? na islandzkiej plaży i ciężko było zachować powagę).  Wracając do wilgijskiego i „naszych wilg”. LeFigaro sprawdza przez wszystkie okna czy mieszkańcy domu spią. Łubudubu ląduje na prapecie, wysuwa szyję, zagląda i dziwi się: - WHAAAT?! Śpiiijoo?! - gdy obleci cały dom i ku swej rozpaczy zobaczy, że mimo tej rundy i 4 rano nad
Czytaj więcej