Raniuszek

Raniuszek (łac. Aegithalos caudatus) wygląda jak puchata, bawełniana kulka z długim ogonkiem. Jest malutki (jego waga zimą to jakieś 8 gramów, tyle co 1,5 tabletki na gardło), niesamowicie zwinny i szybki. Zlatuje się małym, rodzinnym stadkiem na jakiś krzak, wykonuje ekwilibrystyczne popisy na gałązkach i równie szybko znika. 
Raniuszki są bardzo zżyte ze sobą: rodzinnie, partnersko i potrafią opiekować się wzajemnie stadnymi pisklakami. Bardzo lubią być ze sobą blisko. Gdy zrobi się zimniej taka raniuszkowa rodzinka siedzi, tuląc się razem do siebie na gałązce, jak nanizane na drucik filcowe pomponiki. Na wiosnę pary raniuszków tkają w rozwidleniu cienkich gałązek niezwykłe gniazdo przypominające kosmiczne awokado wykonane z pajęczych nici, mchów i puchu. Gniazdko jest bowiem dekorowane różnymi drobinkami, porostami i liszajami.
Cudnie ogląda się raniuszki szalejące w krzakach czarnego bzu. Szkoda, że tak szybko umykają. I co ciekawe, to bardzo polski ptak, występujący w całym kraju. Kto widział, kto zna? 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Święty Graal

Obraz
Nie chciała przyjść góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Nasze bezczelne wilgi okazują się być Świętymi Graalami fotografów przyrody. Nic to, że Święte Graale drą dzioba, zerkając nam bezwstydnie przez okno do sypialni, nic to, że zaglądają do kuchni i bawią się w zjeżdżanie z wycieraczki po szybie samochodu na maskę. Nic to, że okupują nasz dom. A ślady okupacji z westchnieniem odkrywam na elewacji, szybie, deskach tarasowych. Okupacja przez Święte Graale, to nie byle c o!  Z tego więc powodu dwa Mahomety Fotografii Przyrodniczej Fotoczaty zajechały nam na siedlisko z całym dobrodziejstwem swego inwentarza. Wpierw jednak przeszliśmy się na spacer. Po 10 minutach, w stanie sugerującym prawie zatrzymanie akcji serc, po spotkaniu z łanią, pęczkiem Świętych Graali i innych ustrojstw... pardone boskich stworzeń, nasze Mahomety uznały, że więcej nie zdzierżą, bo nas do cna znienawidzą i idą po sprzęt do samochodu. Poszły. Wróciły z naręczem statywów, plandek i siatek maskujących
Czytaj więcej

LeFigaro i Zofija

Obraz
LeFigaro i Zofija to dwie wilgi, które postanowiły wprowadzić do naszego, w sumie dość dynamicznego życia, jeszcze więcej dynamiki. W zasadzie zaczyna się już wszystko nakręcać od bladziocha. Rano.  LeFigaro ląduje z impetem na schodkach przed oknem sypialni i ze skrzekliwym zdziwkiem odkrywa, że śpimy: - WHAAAT?! - wydziera się po wilgijsku, co przypomina nieco angielskie słowo wyrażające zaskoczenie, wątpliwość czy niewiedzę. Wilgijski jest dźwięcznym językiem, w zasadzie pozba wionym kanciastych i warczących przekleństw.  Bardziej chwytając za serce dziwią się tylko edredony (polecam poszukać na yt odgłosów tej kaczki. Spotkaliśmy się z ich Uuuu? oooo? na islandzkiej plaży i ciężko było zachować powagę).  Wracając do wilgijskiego i „naszych wilg”. LeFigaro sprawdza przez wszystkie okna czy mieszkańcy domu spią. Łubudubu ląduje na prapecie, wysuwa szyję, zagląda i dziwi się: - WHAAAT?! Śpiiijoo?! - gdy obleci cały dom i ku swej rozpaczy zobaczy, że mimo tej rundy i 4 rano nad
Czytaj więcej