Pani Potrafi

- Piotrek! Coś Ty sobie zrobił? - zawołałam patrząc na syna, który na uszy założył coś w rodzaju ochraniaczy, a na czole miał maskę do spania na oczy. - Gdzie? - zdziwił się Pitu szczerze.

- Nie mogu patrzeć na ten Pani dywanik z tamtego pokoju. - pani Wala stanęła w progu podparłszy się pod boki i kręcąc głową. - Hmm? - podniosłam głowę znad klawiatury. - Pani nie miałaby nic przeciwnego by go wyprać do pralku? - Miałaby.

- Mama, a pokas cy tez mas dziulkę w blodzie? -Nie mam - co robić. Odparłam Hance, analizującej moją twarz. - A umies lobic lulkę językiem? - Hanka drążyła dalej. -Nie umiem. - jestem jedynym nieumiejącym przedstawicielem naszej rodzinki. - To spotlaw. - zdecydowanie nakazała Hanka.

- Mama a zrobis miodowe ciastecka? - zapytał mnie Antoś. - Nie umiem... - Umies! Potseba miodu i ciasta - zapewnił mnie Tonio. Pff... faktycznie, żadna filozofia.

- Hania, Ty skaces cy biegas? A moze skaces biegając? - dociekał Antek obserwując galopującą po pokoju siostrę. - Biegas skakając? - drążył. - Skacę i biegam - wyjaśniła ostatecznie Hanka-skakanka.

Antek i Piotrek wpadają do przedpokoju. -Antek! Chodź, ścigamy się!-zawołał Pit i dalej się rozbierać. -A z kim? - ze stoickim spokojem spytał Toniu niespiesznie rozpinając kurtkę.

Hanka wpada zasapana do pokoju, bo była akcja "Babcia! BIEGAMY!". Babcia po paru rundach galopady po mieszkaniu zpasowała. Więc szaleje dalej sama Hania i psiur i wpadają do pokoju. - No co eh Bolgo eh biegamy dalej, cy odpocinek i się yh napijemy? Bolgo nic nie odpowiedział, więc biegają dalej.

- Ja tes poplosę śledzia! Ja tes! - Hania rozskakała się na widok Pita zabierającego się do ryby i odsunęła swój talerzyk z serem ze szczypiorkiem. - Mozes wyciepać to do siebie - skomentowała usłużnie wymieniając się z Tatą na zastawę.

Hania z przejęciem opowiada jak ją z pokoju, gdzie bawiła się klockami, wypłoszył ryk wiertarki, którą uruchomił Dziadek. - I ja się psestlasyłam, no nie dokońca się psestlasylam, ale to był taki dźfięk taki, taki ooo - pokazuje machając łapką - taki oklągły dźfięk to był. Gdybyście nie wiedzieli jaki dźwięk wydaje wiertarka, to już wiecie, okrągły.

Antoś przygotował małą wieczorną niespodziankę dla Hani i Piotrka. Położył przy ich łóżkach po malutkiej czekoladce. - Patscie! Mikołaj zostawił Wam niespodziankę! - zawołał. Hania rozcieszyła się klaszcząc w ręce, Pitowi coś nie pasowało, zmarszczył się i spojrzał podejrzliwie. Widząc niechybną dekonspirację Antek zaryzykował: - Dobla, zaltowałem, to nie Mikołaj tylko ja!

- Mama, nie mozemy iść dziś do psedskola - zdecydowanym tonem rzekł do mnie rano Antek. - A to czemu? - podniosłam brew. - Jak to?! - oburzył się małolat: - Nie widziałaś jaka za oknem gła? Nie znajdziemy pseciez dlogi do psedskola! Spojrzałam, faktycznie, "gła" choć oko wykol.

Hania jak na prawdziwą kobietkę przystało zaposiadła torebkę. Torebusię. Mini rozmiar,  z uszkami. Taki rozmiar, który pochłonie z łatwością li i jedynie karty kredytowe, ze dwie, cienką chusteczkę i szminkę, ewentualnie zostanie miejsce na kluczyk do Astona Martina. Torebeczkę Hania pożyczyła ode mnie, tj. od mamy. I obecnie nie ma wyjścia z domu bez torebki. W torebce Haneczka zdążyła już zgromadzić całe mnóstwo osobliwości, które kobiety zwykle w torebkach posiadają i noszą. W Hanusinym posiadaniu torebkowym znajdują się więc tak niezbędne przedmioty jak: mokre chusteczki, małe opakowaniątko, dwie próbki kremów (różne marki), dwa smerfy miękkie, małe, dwa malutkie woreczki, ściągane troczkiem - jeden srebrny, drugi złoty, chustka narciarska na szyję w formie kominka. Oczywiście gdy trzeba cokolwiek znaleźć tudzież wyciągnąć z torebki, Hanuś grzebie mozolnie, przekładając lub wykładając zawartość, lub ostatecznie przekręca torebusię do góry dnem i wysypuje. Ostatnio mo

Hania i Baba Lryba jedzą pieczarkową: - O, mam kuchalkę! - ucieszyła się Hania, łowiąc pieczarkę z zupy. A pieczarka poprawiając fałdkę na fartuszku spojrzała czule na Hanię.

14 mln kombinacji i jest 100 % szans, że się trafi szóstkę w totka. Przy sumie wygranej, można nawet się pokusić o stwierdzenie, że inwestycja w 14 mln losów się opłaca :-)))) Cytując klasyków: "Posiadanie pieniędzy jest lepsze niż nędza. Z powodów czysto finansowych." Woody Allen. Dziś rekordowa, jak mawia Antek, "kulumacja" - gramy?

Odkryliśmy dzięki Maciejowi Ulewiczowi czytającemu w czwartkowe popołudniowieczora w Radiu PiN. Zauroczenim. Polecamy. " Dawno, dawno temu o świcie doktor Zaskroniec usiadł przy biurku, podrapał się przez chwilę w łysinkę gęsim piórem, poprawił okulary, a następnie otworzył kajecik w kratkę (z napisem „Pamniętnik” na okładce), po czym umoczył pióro w kałamarzu pełnym zielonego atramentu i na pierwszej stronie wykaligrafował: „Wyleczyłem notorycznego krwiopijcę Uprzykrzonego Edmunda z krwipicia. Pigułka, czopek, pigułka, czopek, pigułka. Od dziś Uprzykrzony Edmund pije tylko sok z buraków”. Doktor odłożył pióro, zamknął oczy i westchnął. To była dłuuuga noc, a on nagle poczuł się bardzo, bardzo stary i bardzo zmęczony..."

Wygląda na to, że mogę być uczulona na ciemny barwnik.. Zanim się nie uporam z odczynem alergicznym będę walić po oczach optymistyczną jasnością. I wtedy wchodzę ja, cała w bieli :-) Żegnajcie czarne koronki. Idę w białą, sportową skarpetę oddychającą i nie wchłaniającą potu...

Teść wybrał się na ryby. Z wędką, znajomym, nad morze. Bałtyckie, nasze polskie. Pogoda sprzyjała lwom morskim więc 3/4 ekipy żeglującej się pochorowała. Ryby musiały poczekać. Wreszcie branie. Lodówka turystyczna wypełniła się filetami z dorsza. Po drodze jeszcze grzyby. Ze dwa kociołki po farbie śnieżce i jogurcie naturalnym 5l. - Ile Wam tych filetów przełożyć - zapytał Teść znad zlewu, przekładając z jednej folii do drugiej połacie rybne. Bosh. Co ja zrobię z taką ilością rybów?! Na wszelki wypadek dopakowałam w jeszcze trzy torby foliowe, zapakowałam szczelnie razem z ziemniakami do owej lodówki turystycznej i potem do bagażnika. Siup! Żeby tylko te dorsze nie wylazły, bo nie dopiorę tapicerki bagażnika. Fuj. Czuć, że świeża ryba! Zdrowa, kwasy Omega i takie tam. Mniam. Do tego 5 litrów tych grzybów jogurtowych ze śnieżką. Z tym się uporałam, zblanszowane i do zamrażarki. Teraz siedzę i główkuję jak się uporać z dorszami. Może klasyka? Roladki z dorsza i smażone por

- Mama, popatrz zrobiła mi się dziura w skarpecie! - Pit machnął mi demonstracyjnie stopą. - Oo, faktycznie.. - rzuciłam okiem. Że też musiałam gdzieś podziać niezbędnik z nićmi, igłami i całym tym ustrojstwem. Mam tylko białą, w dodatku cienką nitkę, a igły to już dawno szlag trafił. Wszystko więc zasuwam na biało. Oczywiście gdy znajdę igłę. Ostatnio zszywałam psią smycz. Gumowaną na dodatek. - Ale nie martw się, mogę się w tym miejscu za to podrapać! - dorzucił Pit wesoło zademostrawszy. I od razu na duszy zrobiło mi się lżej!

Trwa WyścigwPokoju. Nagle... Crashdupbęc! -  Auuuaaaa, Maaamoooo Anteeek mnie udeerzyył w huulajnooogę! - Pit bardziej z zdezaprobatą niż bólem był uprzejmy poinformować gdzieś z daleka, z drugiego pokoju. No i po zawodach. Pardone, zawodnikach. Bo oberwać w hulajnogę, nie w kij dmuchał.

- Aghrraaa!! - zielona ręka szkieletora rozcapierzyła palce znad murku. - Aaaa!! - zatrwożyliśmy się nad śniadaniową kawą z 1/2. - Co to?! - Agrhaaa!! - ręka rozmachała się na całego. - Weź mnie za rękę i przyytul - drżącym głosem, wykorzystując sytuację, wyszeptałam do 1/2. - Hihihihi - szkieletor prychnął po cichu. - Rzucę w niego czymś by go odpędzić - konspiracyjnie ustaliliśmy. - Bum! za murek poleciał pluszak, towarzysz śniadaniowy Hanki. - Pffff - zareagował szkieletor, ale łapa na chwilę zniknęła. Przygotowaliśmy się na blok, czując że pluszak zaraz wróci. Wrócił. - Mamaa! Tataa! - Antek wpadł do kuchni. - Zobaccie co mam, to lecę po jesce. - Antek wypadł z kuchni. - O Piotlek!! Co tu lobis? - zaczepił po drodze. - Ciiiiiiiiiiichooooo! Idź sobie... - wysyczało zza murku i zaraz się zmitygowało: - AGRHHHAAAAUUUU! wymachując zieloną łapą. Kawa po śniadaniu może być zaprawdę pełna wrażeń.

- Mamo, ja chyba jestem lunatykiem, bo kładę się u siebie a budzę się u Was.. - Pit westchnął kręcąc głową: - To jak następnym razem przyjdę, to przyjrzyj się czy mam otwarte oczy i kojarzę, dobrze?

Toniu dostał dziś upomnienie za jakąś akcję z Marcelem w przedszkolu. Rozmawiamy i wyciągamy konsekwencje. - Mama a jak to Marcel będzie mi dokucał, tez będę miał slaban?-Toniu zrobił nieco przestraszoną minę. - A co zwykle robisz gdy Cię Marcel bije? - No, to ja mu oddaję - zmarszczył się Toniu. - A nie wolisz powiedzieć o tym pani? - Niee sam sobie to załatfiam - rzucił zdecydowanie Toniu.

- Dlaczego Piotlek jest stalsy ode mnie? - Choćby dlatego,że pierwszy się urodził. - A co takiego zlobił Piotlek ze się pielwsy ulodził?

- Dziś bawiłem się z chłopakami i nie łaziłem za Rebeką, by jej dać trochę spokoju - stwierdził Piotrek. - Ale chłopaki wymyśliły taki tor - Pitu podskoczył rozentuzjazmowany - Z taką niesamowitą pętlą i wyrzutnią i samochody tak się napędzały i wylatywały błyskawicznie - Pit złapał oddech - Ale ciągle w stronę Rebeki. No, co zrobić.. - pokręcił głową.

Ekipa dostała zadanie bojowe posprzątać swój pokój przed kąpielą. Wiadomo, im dłużej się będą guzdrać tym krócej kąpać lub nie zdążą na bajkę. - Jak Wam idzie? - zawołałam kontrolnie. - Słaaabo - odwołał Pitu: - Antek w ogóle nie chce sprzątać, a Hania mu pomaga w niesprzątaniu!

- Babciu wiesz? Jak będziesz coraz starsza, to coraz mniej się będziesz na nas denerwować - zawyrokował Piotrek. - Taak? - podniosła brwi BabaLryba. - Yhym, bo Ci neurony znikają.. - pokiwał głową zadumany Pit.

- No i blawo, zamocyłaś mi pizamę! - naburmuszył się w łazience Antek po myciu paszczy. - Mamo, jeśli Antek mówi "brawo", to się nie przejmuj, on tak ma.. - pocieszył mnie szeptem w okolicy mego biodra Pitek.

- Mamo, co to znaczy AERODYNAMICZNY? - dobiegło do mych zaspanych uszu o 6:40.

- Jak tam Twoje ucho? - pytam Pita, który ma od soboty jedno ucho bardziej. - Nie boli, może dlatego, że byłem w ubikacji zrobić... - dumał Pit wychodząc ze "świątyni dumania". - Raczej dlatego, że dostałeś lek przeciwbólowy.. - Lek przeciwbolerny? - Przeciwbólowy. - Aa..nigdy nie słyszałem o takim leku.. - szczerze zdziwił się Pit. A życie mogłoby być takie proste..

- Maamooo!! Piotlek nadepnął na moją lękę i telaz bzydko pachniee! Fuuu!

- Mamo, może Tata uderzył się w tę czuciową część mózgu i dlatego nie ma łaskotek? - zamyślił się nasz ostatnio encykopedycznie otrzaskany syn po wojnie łachotkowej.

- Mamoo, ta lalka jest cała w brokacie! - zauważył Pit, który zajął się rozkładaniem na czynniki pierwsze hanczynej lali. - Dlaczego robią takie irytujące lalki w brokacie?! No właśnie synu dlatego, żebyś się nimi nie bawił.

- Dziaadziaa juuuUUz!! - dobiega zew z łazienki. - Antek, zasikałeś majtki?! - Dziadek westchnął. - Bo Dziadzia, siulek zwaljował i zamiast do ślodka to się sksywił na góle. Te siurki to czasem takie szalone, że normalnie szok.

Wysłałam do 1/2 nieśmiało maila. Wróciła odpowiedź: "Dziękujemy za zainteresowanie. Państwa zgłoszenie zostało przyjęte w naszym systemie z numerem 24785938. Przewidywany czas odpowiedzi na pytanie - 45 tysięcy lat... świetlnych :) Daj szansę. Jak się ogarnę...". Jak u papieża normalnie..

Hania bawiła się w drugim pokoju szklanymi kulkami w salaterce. W końcu znudziła jej się zabawa w odosobnieniu i postanowiła przytargać michę do Babci (uh, cieenszka). Pora na kulki. Nosić po trzy w łapce niełatwo.-Noś po jednej - padła rada. Kurs, znowu trzy.-Po jednej-Znów trzy.-Czemu nie chcesz po jednej, tak łatwiej.-Nie jestem głupia-odparowała Hanka. Bo weź kursuj tyle razy gdy kulek było mnóstwo.

Cytat z syna (Piotrka), dedykuję wszystkim dłubiącym w robocie: "porzuciłem dłubanie w nosie i zacząłem dłubać sobie w uchu"

Noc. Toniek śpi niespokojnie. Kolejna wycieczka. Wracam. Już łapię sen gdy znowu słychać, że się Toniek budzi. - Teraz Twoja kolej - eksportuję Moje Kochanie do syna. Poszedł. Cisza. Tup, tup idzie..Tosiu. Sam. Rano Zagubiony w Przestrzeni przeciera oczy w dziecięcym pokoju - Yyy..a właściwie to co ja tu robię? - No jak to, dobre wrażenie! Pigułka gwałtu? Mit.

A long time ago in a galaxy far, far away.... - Wrzuu, Szzzzwżż - miecze świetlne rycerzy Jedi rozbłysły tuż za moimi plecami. Easy! I controlled the situation... - Jestem Ananas! - ryknął jeden z nich. - Chyba Anakin - prychnął drugi. Truly wonderful the mind of a child is. May the Force be with you.

Tata wędruje z synami do kina. Przedostając się przez podziemia i okolice Dworca Centralnego przechodzą koło posterunku policji. - Co tu jest napisane - zapytowuje rodziciel starszą latorośl, wskazując na szyld przy komendzie: - Policja - bez mrugnięcia odpytowuje Pitu. - Tak szybko przeczytałeś?! - mruga za to Tatuś. - Niee, dziadek mnie też o to pytał jak tędy szliśmy. Ciekawe czy fotoradary też namierzają?

Jesteśmy u Pradziadków. Trzy łebki za kanapką. Chowają się. Tyle, że tylko Uśki faktycznie nie widać. Reszta próbuje się więc upchnąć. Wchodzi Pradziadek akurat, gdy Tosiek wychylił się celem orientacyjnym. - A co Ty tam robisz? - huknął Pradziadek. - No właśnie?! - dobiegło zza kanapy pitkowe pełne potępienia.